Dit boekje is voor mij een droom die uitkomt. Mijn naam is Yasmijn en samen met mijn man Sander heb ik twee kindjes mogen krijgen dankzij eiceldonatie.

Wij begonnen onze reis naar het ouderschap al vrij snel nadat wij elkaar leerden kennen.
Zelf had ik geen cyclus en daardoor in mijn jeugd nooit pukkels en ‘s zomers kon ik altijd zwemmen zonder mij zorgen te maken over 'die tijd van de maand'.
Mensen vertellen mij nog steeds wanneer ze ons verhaal horen dat ze liever ook geen pukkels hadden gehad of ook wel hadden gewild dat zij niet menstrueerde, want: ‘dat scheelt een hoop gedoe’.

In werkelijkheid is het natuurlijk vreselijk wanneer je een kinderwens hebt en je lijf niet mee werkt. Wat voor een ander een fijn iets lijkt was voor mij een gemis.
Gaf mij maar die pukkels of liet mij maar een keer doorlekken in mijn badpak. Ik zou het allemaal goed vinden, zo lang ik maar een mama mag worden.
Na vijf jaar traject en een hoop injecties reageerde mijn lijf amper op de behandelingen. Wel was ik meerdere keren zwanger, maar eindigden deze altijd in een vroege miskraam; vaak ging het tussen de zes en negen weken mis.
Bij de IVF behandeling werd duidelijk dat de eicellen zo goed als op zouden zijn en dat de eicellen die ik nog had van erg slechte kwaliteit waren.
Na grondig onderzoek online vond ik een website die nu niet meer bestaat. Hier boden vrouwen hun eicellen aan in ruil voor een huis of een groot geldbedrag.
Tussen deze advertenties had je af en toe oproepen staan van vrouwen zoals ik: Vrouwen die hulp zochten en niet meer wisten waar ze heen moesten en hier hun kans waagden.
Ook ik plaatste een oproep en tot mijn verbazing werd er vrij snel gereageerd door een vrouw die graag één gezin wilde helpen.
Uit de goedheid van haar hart en niet met het oog op een beloning.
We ontmoetten elkaar en er was gelijk een goed gevoel vanuit beide kanten. Zo bijzonder!

Er ging behoorlijk wat aan vooraf, voordat we goedgekeurd werden voor de donatie. Zo werd er vanuit het ziekenhuis aangegeven dat het niet de bedoeling was dat de donor nog een kinderwens had, gelukkig was die van haar vervuld.
Ook een gesprek met een maatschappelijk medewerker bleek verplicht, die daarna ook de donor apart heeft gesproken.
Deze probeerde er achter te komen of we goed hadden nagedacht over het proces en het leven na een zwangerschap. Wilden we nog contact houden met onze donor en zo ja hoeveel?
We moesten open en eerlijk onze wensen en grenzen aangeven.
Gelukkig bleek in de gesprekken met onze donor dat zij precies hetzelfde dacht als wij; Eén keer per jaar elkaar zien, maar geen verplichting wanneer dit niet goed zou voelen.
Onze donor heeft het hele proces zo goed gedaan, het was allemaal nieuw en spannend voor haar met die injecties in haar buik. Ook de punctie heeft ze doorstaan als een held!

De derde terugplaatsing is onze oudste geworden. Maevi. Naar de Ierse Queen Maeve, een stoere vrouw die een heel leger mannen achter zich had. En voor ons de belangrijkste reden; ze werd geassocieerd met vruchtbaarheid.
Na deze succesvolle zwangerschap hadden we er nog twee over en één daarvan werd Elijah. Die na 11 weken en een sterk kloppend hart ineens 'los liet'. Zeker na de geboorte van Maevi was dit een zware klap voor ons.
We dachten het lek boven te hebben en we waren er niet op voorbereid dat dit ooit nog verkeerd zou gaan. Onze laatste embryo is Aidyn geworden. Naar het Ierse woord Aed, een poortwachter van de hel. Haha, ineens een hele andere kant op.
Het zijn lieve, zorgzame meisjes die enorm veel plezier hebben met ons en elkaar. Ik kan me geen leven meer voorstellen zonder hen.
We zijn gelukkig en ik ben zo dankbaar dat donatie een optie is. Het is echt een groot geschenk. Een geschenk die dromen laat uitkomen en komt vanuit een bijzondere keuze, een ander willen helpen zonder eigenbelang.


Dit boek heb ik geschreven voor mijn dochters, zodat ze leren dat hulp bij zwanger worden oké is.Als ze langzaam aan dat idee wennen is het, wanneer de tijd daar is om het echt te uitleggen, makkelijker voor hen om hun oorsprong te begrijpen en verwerken.
Ik hoop dat het boek voor mensen in een soortgelijke situatie hetzelfde mag doen. Dat ook jullie en jullie kinderen via dit boekje een klein begin kunnen maken in het bespreekbaar maken van het begrip ‘donor’.